خطبه 148-درباره اهل بصره

 

روانشناسي طلحه و زبير در شورش بصره هر کدام از طلحه و زبير، اميدوار است که حکومت را به دست آورد، و ديده به آن دوخته و رفيق خود را به حساب نمي‏آورد، آن دو، نه رشته‏اي الهي را چنگ زدند و نه با وسيله‏اي به خدا روي آوردند، هر کدام بار کينه رفيق خود را بر دوش مي‏کشد، که به زودي پرده از روي آن کنار خواهد رفت. به خدا سوگند! اگر به آنچه مي‏خواهند برسند، اين جان آن را مي‏گيرد و آن، اين را از پاي درمي‏آورد، هم‏اکنون گروهي سرکش و نافرمان بپا خاسته‏اند (ناکثين) پس خداجويان حسابگر کجايند؟ سنت پيامبر (ع) برايشان بيان گرديد و اخبار امروز را به آنان گفته‏اند، در حالي که براي هر گمراهي علتي و براي هر عهدشکني بهانه‏اي وجود دارد. سوگند بخدا! من آن کس نيستم که صداي گريه و بر سر و سينه زدن براي مرده و نداي فرشته مرگ را بشنود و عبرت نگيرد.